Re: [Groundhopping] Wedstrijdbezoek in binnen- en buitenland
Geplaatst: 13-07-2009 09:13
Een stukje dat ik eerder al eens maakte, over een bezoek aan de stadsderby van Barcelona. Inmiddels ruim twee jaar geleden.
De Tovenaar en de Ontgoocheling
Ondergedompeld in het bad der commercie. Tegen aanzienlijke betaling hobbelen we door het oude Camp Nou, zien Ronaldinho geregisseerd een paar ballen richting de deklat schieten en kunnen, te gênant voor woorden, op de foto met een Eto’o van bordkarton. Langs het gemillimeterde gras dringen hordes uit Azië ingevlogen flitspalen zich samen.
De imposante tribunes van Camp Nou -met prettig verouderde stoeltjes- krijgen nauwelijks aandacht. Alle ogen zijn gericht op een kleine, tengere jongen in vrijetijdskleding. Op het veld staat Lionel Messi. Hij kijkt, lacht, zwaait en is weer weg. Het moment is vereeuwigd in menig Aziatisch fotoalbum. Mijn oog valt op twee glazenwassers. De voorbereiding op de allesbepalende stadsderby omvat een dag voor de wedstrijd twee emmers water en twee borstels.
Drukte rond Camp Nou als de spelersbus arriveert.
FC Barcelona - RCD Espanyol
Camp Nou, 9 juni 2007
Het oude Camp Nou zucht onder een zinderende zomerse warmte. Het reusachtige blok beton, dat al getuige was van een schat aan voetbalhistorie, gaat een nieuw hoofdstuk toevoegen. FC Barcelona tegen Espanyol. Vandaag méér dan een beladen stadsderby. Voor de dichte poorten van het stadion hangt een bedrukte, zenuwachtige sfeer. De naderende climax zorgt voor meer dan gezonde spanning bij de supporters. Vele uitzonderingen daargelaten uiteraard, het ziet ook zwart van de toeristen.
Ook ik ben een dagje gloryhunter. Beide koplopers, Madrid en Barcelona, hebben op deze één na laatste speelronde 72 punten, waarbij de Koninklijke verreweg het gunstigste doelsaldo bezit. Op de laatste speeldag wacht beide grootmachten een niemendalletje. Dit is dé dag.
De eerste ring van Camp Nou heeft de merkwaardige eigenschap een dak boven het hoofd te hebben: de tweede ring. Vanwege dit gegeven is het uitzicht op het veld prachtig, maar loopt de tribune nog buiten het gezichtsveld door. Oneindig, voor je gevoel. Opvallend gegeven: een stadion zonder geluidsoverlast. Voor de wedstrijd en in de rust praat iedereen met elkaar. De marteling van de hitparadedisco die de Nederlandse stadionbezoeker wekelijks ondergaat, kent men in Spanje niet.
Tribunes als muren.
Negen uur 's avonds. Het licht gaat aan, de zon onder. De avond van de kerende kansen is begonnen. Niet veel later is het al 0-1; de ruisende zee is bijna te horen. Maar, plotseling, gejuich, veel gejuich. Mensen met radio’s en oortjes horen dat verderop, in Zaragoza, de aartsrivaal op achterstand staat. De Catalaanse kampioenskoorts stijgt en komt tot ontploffing als De Tovenaar de zaken recht zet, vlak voor de rust. Met de hand. Messi scoorde met de hand. Iedereen zag het, deze kopie van Maradona, behalve de scheidsrechter.
Het kippenvel staat me op de armen als Messi direct na de rust nogmaals doel treft en zijn naam door het stadion galmt. Het is alsof meer dan 90.000 gelovigen een god aanroepen, inclusief de bijbehorende gebaren van aanbidding. Feitelijk gebeurde dit ook, besef ik me nu. Het kampioensfeest start even later. Het stadion juicht alsof er nogmaals is gescoord. 2-1 voor Zaragoza. Te zien is hoeveel het voor een Catalaan betekent om Real Madrid af te troeven. Heel veel. Uit blijdschap scheldt men, de diepe haat richting de hoofdstad gutst eruit. Camp Nou is doorgaans stil, nu staat, zingt en springt iedereen.
Maar dan. Een siddering, alsof men een enorme bak ijswater over de zwoele tribunes uitstort. Verdwazing, dat is het goede woord. Het is de negentigste minuut. Wat voor minuut. Tamudo scoort, 2-2. Een ijzingwekkende stilte vult Camp Nou. Vrijwel exact op hetzelfde moment raakt een allesbepalende radioboodschap Barcelona recht in het hart. ‘Madrid, 2-2.’ Na tien tellen blaast de scheidsrechter voor knock-out.
Wat rest is aansluiten in de rouwstoet, de stille Catalaanse nacht in.
De Tovenaar en de Ontgoocheling
Ondergedompeld in het bad der commercie. Tegen aanzienlijke betaling hobbelen we door het oude Camp Nou, zien Ronaldinho geregisseerd een paar ballen richting de deklat schieten en kunnen, te gênant voor woorden, op de foto met een Eto’o van bordkarton. Langs het gemillimeterde gras dringen hordes uit Azië ingevlogen flitspalen zich samen.
De imposante tribunes van Camp Nou -met prettig verouderde stoeltjes- krijgen nauwelijks aandacht. Alle ogen zijn gericht op een kleine, tengere jongen in vrijetijdskleding. Op het veld staat Lionel Messi. Hij kijkt, lacht, zwaait en is weer weg. Het moment is vereeuwigd in menig Aziatisch fotoalbum. Mijn oog valt op twee glazenwassers. De voorbereiding op de allesbepalende stadsderby omvat een dag voor de wedstrijd twee emmers water en twee borstels.
Drukte rond Camp Nou als de spelersbus arriveert.
FC Barcelona - RCD Espanyol
Camp Nou, 9 juni 2007
Het oude Camp Nou zucht onder een zinderende zomerse warmte. Het reusachtige blok beton, dat al getuige was van een schat aan voetbalhistorie, gaat een nieuw hoofdstuk toevoegen. FC Barcelona tegen Espanyol. Vandaag méér dan een beladen stadsderby. Voor de dichte poorten van het stadion hangt een bedrukte, zenuwachtige sfeer. De naderende climax zorgt voor meer dan gezonde spanning bij de supporters. Vele uitzonderingen daargelaten uiteraard, het ziet ook zwart van de toeristen.
Ook ik ben een dagje gloryhunter. Beide koplopers, Madrid en Barcelona, hebben op deze één na laatste speelronde 72 punten, waarbij de Koninklijke verreweg het gunstigste doelsaldo bezit. Op de laatste speeldag wacht beide grootmachten een niemendalletje. Dit is dé dag.
De eerste ring van Camp Nou heeft de merkwaardige eigenschap een dak boven het hoofd te hebben: de tweede ring. Vanwege dit gegeven is het uitzicht op het veld prachtig, maar loopt de tribune nog buiten het gezichtsveld door. Oneindig, voor je gevoel. Opvallend gegeven: een stadion zonder geluidsoverlast. Voor de wedstrijd en in de rust praat iedereen met elkaar. De marteling van de hitparadedisco die de Nederlandse stadionbezoeker wekelijks ondergaat, kent men in Spanje niet.
Tribunes als muren.
Negen uur 's avonds. Het licht gaat aan, de zon onder. De avond van de kerende kansen is begonnen. Niet veel later is het al 0-1; de ruisende zee is bijna te horen. Maar, plotseling, gejuich, veel gejuich. Mensen met radio’s en oortjes horen dat verderop, in Zaragoza, de aartsrivaal op achterstand staat. De Catalaanse kampioenskoorts stijgt en komt tot ontploffing als De Tovenaar de zaken recht zet, vlak voor de rust. Met de hand. Messi scoorde met de hand. Iedereen zag het, deze kopie van Maradona, behalve de scheidsrechter.
Het kippenvel staat me op de armen als Messi direct na de rust nogmaals doel treft en zijn naam door het stadion galmt. Het is alsof meer dan 90.000 gelovigen een god aanroepen, inclusief de bijbehorende gebaren van aanbidding. Feitelijk gebeurde dit ook, besef ik me nu. Het kampioensfeest start even later. Het stadion juicht alsof er nogmaals is gescoord. 2-1 voor Zaragoza. Te zien is hoeveel het voor een Catalaan betekent om Real Madrid af te troeven. Heel veel. Uit blijdschap scheldt men, de diepe haat richting de hoofdstad gutst eruit. Camp Nou is doorgaans stil, nu staat, zingt en springt iedereen.
Maar dan. Een siddering, alsof men een enorme bak ijswater over de zwoele tribunes uitstort. Verdwazing, dat is het goede woord. Het is de negentigste minuut. Wat voor minuut. Tamudo scoort, 2-2. Een ijzingwekkende stilte vult Camp Nou. Vrijwel exact op hetzelfde moment raakt een allesbepalende radioboodschap Barcelona recht in het hart. ‘Madrid, 2-2.’ Na tien tellen blaast de scheidsrechter voor knock-out.
Wat rest is aansluiten in de rouwstoet, de stille Catalaanse nacht in.